Terug in de bewoonde wereld

De medische zending is al weer voorbij. Het was zeker indruk wekkend. Maar ook eenzaam. Op zaterdag ochtend vertrok ik, nog wat vermoeit van de week avond ervoor. Op de Saramakastraat (daar waar alle transporten richting het binnenlandvertrekken)een lift weten te scoren met een mega Pick up.Samen met nog 5 andere Nederlandse staigres. Zo begon de rit van ruim 6 uur hobbelen over de bauxietweg. Totaal oranje kwamen wij, de vier nog overgebleven staigers aan in Atjonie. De haven naar het binnenland. Hier haakte nog twee man af. Zij hadden hun eindbestemming bereikt. Michiel en ik vonden een boot die ons naar respectievelijk ladiuanie en Djoemoe wilde brengen. Rond 15.30 begon de voor mij ruim 5 en een half uur durende reis in een openbootje op een houten bankje. Na ongeveer anderhalf uur was Michiel daar waar hij wezen moest en verliet met een sierlijke val in het water de boot.
De toch was mooi, heel mooi, langs een muur van groen met af en toe een groep wassende vrouwen of spelende kinderen, en lang. Net voor de schemering ging het keihart regen. Koud en doorweek zat ik de laatste drie uur op mijn inmiddels wel erg harde bankje. Door de duisternis waren de stroom versnellingen en zandbanken wat minder goed (lees; niet meer) te zien waardoor we nog maar zeer langzaam konden varen. Maar het bleek de moeite waard. Djoemoe was schitterend. Daar aangekomen werd ik direct verwezen naar de artsen woning die ik deelde met de daar werkzame nog al schuwe Belgische arts en een hoop ratten minstens ze groot al een grootte kat. ( ten miste zo klonken ze, ik heb ze gelukkig niet gezien).
Het uitzicht was adembenemend met aan de overkant van de rivier een bosland creolen dorp en een kleinte waterval. De poli kliniek is een redelijk net gebouwtje met en 3 tal bedden voor observatie en vier spreek kamers waar de broeders en zusters spreek uur hielden. De dag begon om half 8 met gebed een stuk uit de bijbel en gezang ( dit allemaal in het saramakaans). Dan kwam het lange wachten tot ongeveer10uur waarin de namen van de zich gemelde patienten werden opgenomen en de kaarten gezocht. Vervolgens kon ik mee kijken met het spreek uur (in het saramakaans) En dan rond 12 uur was de werkdag al weer voorbij. Medisch technisch heb ik er niet al te veel van opgestoken en niet veel spectaculairders gedaan dan een zwangere buik onderzocht. Maar dat neemt niet weg dat het wel eens intersant was om te zien hoe zo’n poli draait met de beperkte middelen die er zijn. De dinsdag was de dag voor de thuiszorg. En dat was gaaf. Met de boot van het dorp voeren we naar een nabij gelegen bos creolen dorp. Als bezoeker namens de medische zending konden we daar ongestoord rond lopen. (Foto’s durfde ik niet zo goed te nemen want men gelooft daar dat je dan iemands ziel steelt en dat wilde ik niet op mijn geweten hebben). Maar goed het huis bezoek en het drop: Het dorp bestond uit allemaal kriskras door elkaar gebouwde kleine lage hutjes met een blader of golf platen dak. In die hutjes lag dan in een smoezelige hangmat tussen allerlei potten en pannen een kleine kromme zieke bejaarde. Of ze zaten voor hun huis. Puffend en kreunend. We liepen er langs maakte een praatje deden wat lichamelijk onderzoek om vervolgens terug te lopen naar het centrale punt waar onze medicijn koffer stond. Daar werden er in verschillende zakjes voor mij onduidelijk welke medicijnen verstopt zodat iedereen weer twee weken voor uit kon. En dat was het dan. Heel bijzonder om te zien allemaal.
De middagen in Djoemoe lag ik in mijn hangmat en zwom in naar de overkant van de rivier om de waterval eens van dicht bij te bekijken. Waar ik overvallen werd door spellende kinderen die mij eerst voorzichtig aanraakte maar vervolgens als een aapje op mijn rug hingen en niet meer los lieten. Erg grappig. De jongetjes spraken overigens Nederlands omdat zij naar school gingen wel zo handig. Alles bij elkaar waren het veel indrukwekkende ervaringen en ik ben erg blij dat ik dit heb mogen mee maken. Wel had ik ze graag gedeeld en zag op tegen mijn lange boot- en bus reis terug naar de stad die voor donderdag geplant stond. En begon ik op dinsdag wel wat heimwee te voelen. De laatste nachten sliep ik buiten omdat ik in het huis met zijn ratten en de benauwde zoete lucht niet kom slapen. Buiten op het balkon in mijn hangmat onder mijn klamboe sliep ik heerlijk.
Maar goed dit alles bij elkaar maakte wel dat ik mij woensdag ochtend bedacht dat ik misschien wel met de lijn vlucht van die middag naar de stad terug kon vliegen. Dat bleek een super idee. In een klein vliegtuigje ( eigelijk meer een soort vliegende lelijke eend) vloog ik over het schitterende landschap langs de rivier. Alsof je over een land kaart heen vloog zeg. Wat ongelofelijk mooi. Ik zat voorin naast de piloot met voor mij een stuur en allerlei interessante metertjes. Wouw wat gaaf. Een kroon op een paar geweldig indruk wekkende dagen, die de eenzaamheid en het gevoel van heimwee weer wat deden vergeten. Nu ben ik weer lekker in de stad waar ik eten kan eten dat niet eerst in een blik zat en heb kunnen douche en meer van dat soort stadse zaken. En kijk terug op een fantastische ervaring die ik een volgende keer samen zou ondernemen.