24 uur eerder, toch!

Zo het is alweer wat. Dit meisje had toch mooi bijna haar vliegtuig naar Curaçao gemist. Ik had nog wat mensen (in mijn hoofd) beloofd dat ik ze zou bellen voor mijn vertrek maar dit is er door een wat overhaast vertrek helemaal bij ingeschoten. Ik zal het uitleggen. Op mijn ticket stond duidelijk vermeld dat ik 8 dec om 6.00am naar curaçao zou vertrekken en daar dan om 8.45 aan zou komen. Alles zo dus afgesproken. Donderdag avond iedereen uitgenodigd voor mijn afscheidsfeestje ( in de Expo natuurlijk) en voor vrijdag ochtend afgesproken met mijn huisbaas hier dat die mij op zou komen halen.Goed voormekaar dus dacht ik zo.Voor de zekerheid belde ik woensdag middag nog even met Suriname Ailines om mijn vlucht te herbevestigen. En wat zegt die mevrouw dood leuk….
“ 8 december, 8 december? Dan gaat er helemaal geen vlucht. Die gaat 7 december.toch?”
‘Toch wat nou toch’ denk ik, op mijn ticket staat toch echt 8 december. Maar dan bedenk ik mij dat Surinamers altijd toch aan het eind van een zin zeggen als antwoord op een vraag dat je nooit had kunnen weten.Om nog een voorbeeld te geven. We vroegen ooit aan en taxi chauffeur waarom hij naar Nederland op vakantie ging? Antwoord: ‘omdat mijn vriendin daar woont. Toch!”. Zo dus dat.
Terug naar mijn vlucht het kwam er dus op neer dat deze om een of andere duistere reden 24 uur te vroeg zou gaan vertrekken. Grootte stress. Nu had ik de meeste dingen in Suriname min of meer wel geregeld. En zijn Tom en Karlijn hopelijk zo lief om mijn fiets in te leveren en een deel van mijn bagage op de post te doe. Maar mensen bellen dat kon even niet meer.Ik had mijn beltegoed nodig om mijn onderkomen op curaçao te regelen en een lift vanaf het vliegveld. De stress bij mijn huisbaas hier bleek nog groter. Het huis was namelijk nog niet helemaal af. Maar ik mocht er wel in. Er word nog druk aan de afwerking gewerkt maar ik kan sinds gister middag gewoon naar de WC en douche en mijn kamer was al af toen ik aan kwam, prima dus.
En Curaçao. Curaçao is schitterend ben vandaag de stad in gegaan. Ik was opslag een beetje verliefd. Het begon al met een grootte brug op boten die rustig open vaart al er mensen op lopen. Ik kreeg een beetje een Harry potter gevoel met die draaiende trappen. Verder is iedereen super behulpzaam en vriendelijk. Op straat lopen hier is na Suriname een verademing. Er word niet langer voortdurend naar je getoeterd gepssssssst, gevloten en geroepen. Vandaag heb ik maar 1 huwelijksaanzoek gehad. Terwijl ik zo lang in de stad liep dat mijn voeten er pijn van deden . In Suriname krijg je er ongeveer iedere 10 min een. Behalve dat je niet voortdurend word ‘lastig gevallen”is Curaçao ook nog eens opvallend schoon en waait er een frisse zee wind. En overal zijn vrolijk gekeurde gebouwen te zien. Als klap op de vuurpijl… Ik heb de Caribische zee van dichtbij gezien. Zo maar ineens, ik liep lang een verlaten parkeerplaats met een afgebroken muur en achter die muur sloeg de zee op de rotsen. Mooi blauw hoor.

Nog heel even kort over mijn laatste dagen in Suriname. Ik ben nog met een groep van 16! mensen een weekeind naar Bikipan geweest. Misschien dat jullie het nog weten… dat kleine hutje midden op het water. Ik dacht dat past nooit. Wonder boven wonder paste het prima en was het weer schitterend, heel veel witte ibbesen gezien + 1 kaai man + rode ibbussen en een visarend en heel veel vliegende vissen. Voor Benny de toer operator was het wel even net iets te veel. Hij dacht aan 3 flessen water wel genoeg te hebben voor 16 mensen. Ook het koken werd wat lastiger. Van mijn eerder weekeind kon ik mij nog herinneren dat hij alleen rijst met vis maakt voor ontbijt, lunch, avond eten en snack bij de borrel. Maar toen steeds met een heerlijk sausje. Dat wilde nu geloof ik niet zo lukken. Toen we zondag weer op het vaste land aan kwamen wist iedereen dan ook niet hoe snel we in de supermark moeste komen om water en iets anders dan vis met rijst te kopen. Conclusie van het weekeind bleef.. we hebben genoten.
Verder heb ik in Paramaribo niet zo veel meer gedaan. Ben nog eens de centrale markt over gelopen. Is zeker een leuk stukje Suriname. De markt voor het binnenland zeg maar. Nog foto’s gemaakt van wat opvallende dingen in Paramaribo, zoals de moskee naast de synagoge (of andersom natuurlijk).

Nu nog een paar dagen en dan kom ik alweer naar huist. Voorop gesteld dat mijn vlucht nu wel op de afgesproken tijd vertrekt, land ik op 21 dec om 10.30am weer op Schiphol raar maar waar.